کیفیت زندگی و سکونت در بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی کرمان)

امروزه شهر به مثابۀ یکی از عظیم ترین دستاوردهای فرهنگ و تمدن است و تا قبل از جریان انقلاب صنعتی، تغییرات جوامع شهری بسیار نامحسوس بوده و به تبع آن، کالبد شهرها نیز با دگرگونی شایان توجهی مواجه نبوده است اما در عصر جدید و به تبع افزایش جمعیت و رشد سریع شهرها، همگام با تغییرات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و فناوری های جدید، بافت های شهری با تغییر شکل و شالوده مواجه گردیدند و نواحی مرکزی شهرها با چالش های مهمی در زمینۀ تخریب فیزیکی و محیطی، محرومیت اجتماعی، ناامنی، بیکاری، کمبود مسکن و مشکل ترافیک مواجه شده اند که این مشکلات کیفیت زندگی شهری را به شدت کاهش می دهد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و روش سنجش کیفیت زندگی در محدوده مورد مطالعه به لحاظ روش توصیفی–تحلیلی پیمایشی می باشد. با استفاده از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای، الگوهای نظری در راستای تعیین معیارهای سنجش کیفیت ذهنی وعینی زندگی و مهمترین شاخص های رضایتمندی سکونتی شهروندان از استانداردهای کیفیت زندگی دربافت فرسوده شهری و ارائه الگویی جهت ارزیابی کیفیت زندگی در نواحی شهری و متغیرهای تحقیق شناسایی شده و داده های مربوط به شاخص های کیفیت زندگی شهری از نمونه ای قضاوتی و محدوددر حدود 15 نفر از کارشناسان با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه عمیق جمع آوری گردیده و سپس برای آزمون فرضیه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با استفاده از روش کوکران و فرمول حجم نمونه گیری ساده تصادفی حجم نمونه 200 پرسشنامه تعیین شد که پس از تهیه 220 پرسشنامه و حذف 20 عدد آن به دلیل ناقص بودن داده ها،200 پرسشنامه براساس طیف پنج گزینه ای لیکرت و نرم افزارهای چون spss, excel, minitab شامل میانگین وزنی ساده، آزمون تی تست و آزمون همبستگی، سطح کیفیت زندگی در بافت فرسوده شهر کرمان تجزیه و تحلیل شده است.