حکمرانی خوب شهرهای آینده و پایداری محیط زیستی در قرن 21 با مروری بر ساخت پایدارتر و مقاوم تر شهرها از منظر سازمان ملل متحد

پیش بینی می شود تا سال 2050 بیش از دو سوم جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی کنند و بیشتر این رشد شهری در کشورهای با درآمد پایین و متوسط متوسط انجام خواهد شد. اما فضاهای شهری متراکم با چالش های خاص خود روبرو هستند. بنابراین، باید از امروز اطمینان حاصل شود که این مناطق شهری فراگیر، ایمن، پایدار و مقاوم خواهند بود. رشد بسیار زیاد شهرها از لحاظ جمعیتی و فضایی، پایداری شهرها و کیفیت زندگی شهری را تهدید می کند. شهرنشینی انبوه می تواند منجر به بی ثباتی اجتماعی شود و ظرفیت شهرها برای پایداری زیست محیطی و موفقیت اقتصادی را تضعیف کند.در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی شهرهای آینده و پایداری محیط زیستی با مروری بر ساخت پایدارتر و مقاوم تر شهرها از منظر سازمان ملل متحد مورد بررسی قرار گرفت. یافته های این پژوهش بیانگر این است که توسعه پایدار شهری راهی است که شهرها می توانند تغییرات اقلیمی را کاهش دهن و مکانهای یکپارچه شهری که برای گرد همایی مردم در مورد فعالیتها مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، ساختمانها و فضاهای عمومی، با پیاده روی آسان و ارتباط دوچرخه سواری بین آنها و خدمات حمل و نقل سبز به بقیه شهر متصل می گردد. از این منظر ضروری است مسئولان شهری نظریه های نویین را جایگزین نظریه های ناکارمد کلاسیک نماید و توسعه پایدار شهری، از جمله انگیزه های بیشتر برای صرفه جویی در انرژی، کاهش مصرف و حفاظت از محیط زیست و همچنین افزایش سطح رفاه شهروندان را مورد توجه اساسی قرار دهند. شهرهای آینده باید محیطی از نظر اجتماعی متنوع باشند که در آن فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی همپوشانی داشته باشند و سیستم های حمل و نقل شهری پایدارتر و سبز شوند. در نهایت اینکه کارشناسان موسسه محیط زیست و امنیت انسان دانشگاه سازمان ملل معتقدند که استفاده از اصولی مانند حمل و نقل پایدار و سبز، راه حل های مبتنی بر طبیعت، استفاده از شبکه های اجتماعی در جهت ارتقاء تاب آوری شهری در برابر بلایای طبیعی، همینطور حکمرانی الکترونیک و هوشمند در جهت بهبود معیشت شهری و ارتقاء همکاری شهرها، کشورها و نهادهای بین المللی در جهت استفاده از تجارب یکدیگر در نهادینه نمودن پایداری محیط زیستی مولفه های اساسی هستند که مورد توجه قرار گرفته است.