ارزیابی رویکرد برنامه‌ریزی ارتباطی در افزایش کیفیت زندگی و بازآفرینی شهری (نمونه موردی: محدوده مرکزی شهر ارومیه)

توجه به بافت‌های قدیمی و رفع ناپایداری آن‌ها، به موضوعی جدّی و محوری تبدیل شده، به گونه ای که سازمان‌های ذی‌ربط را به تکاپوی ساماندهی و بازآفرینی بافت‌های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافتها را مطرح نموده است. ارتقاء کیفیت محیط وبهبود سطح زندگی ساکنان موضوع اصلی علم شهرسازی است. این موضوع به دلیل ماهیت چند بعدی خود از پیچیدگی و گستردگی ویژه‌ای برخوردار است. شهر، پدیده‌ای فراتر از کالبد ظاهری است. ابعاد اجتماعی و فرهنگی هر شهر به عنوان بعد پنهان در طرح‌های شهری به‌شمار می‌روند. پس از گرایش برنامه‌ریزی شهری به جلب مشارکت در دهه‌های شصت و هفتاد میلادی، نظریه برنامه‌ریزی ارتباطی، به عنوان شیوه پیشرفته از جلب مشارکت مردمی مطرح شد که موجب تغییر در کنشهای نظری و عملی توسعه‌شهری ومنطقه‌ای شده است. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی ارتباط میان میزان حس تعلق و امنیت و مشارکت در میان ساکنین محدوده مرکزی شهر ارومیه با استفاده از روش مطالعات میدانی و پرسشنامه و تجزیه و تحلیل در نرم‌افزار spss می‌باشد. جهت گردآوری داده‌ها از روش مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی و تهیه نقشه‌ها در نرم‌افزار gis بهره گرفته شده است. یافته‌های پژوهش براساس همبستگی بدست‌آمده از آزمون اسپیرمن و همچنین سطح معنی‌داری کوچکتر از 0.05 درصد حاکی از رابطه خطی و مثبت بین میزان مشارکت و حس تعلق در شهروندان ساکن منطقه مورد مطالعه است. براساس مطالعات این پژوهش می‌توان اظهار داشت که ماهیت ذاتی برنامه‌ریزی ارتباطی امکان به‌کارگیری آن در کشورهای در حال توسعه در مقیاس خرد و به‌ویژه نواحی با مشکلات پیچیده فراهم می‌کند.