اولویت بندی تسهیلات مورد نیاز حمل و نقلی برای معلولین (مطالعه موردی منطقه 7 شهرداری تهران)

حمل و نقل از بنیادی ترین نیازهای جوامع بشری است. افراد مسن و ناتوان به دلیل محدودیت‎های حرکتی که دارند قادر به استفاده از تسهیلات حمل‌ونقل فراهم شده برای سایر افراد نخواهند بود. این امر سبب می‌شود که میزان مشارکت این افراد و میزان بهره‌وری آن‎ها در جامعه کاهش یابد، طبق آمار نهاد سلامت جهانی معلولیت‎های افراد به ترتیب فراوانی عبارت‌ اند از: ناتوانی در حرکت، مشکلات بینایی، مشکلات شنوایی. این افراد توانایی استفاده از خودروهای شخصی را ندارند و وابسته به اشخاص یا سیستم حمل‌ونقل دیگری می باشند. در این پژوهش ابتدا به بررسی ویژگی‎های حرکتی و نیازهای حمل‌ونقلی این افراد با توجه به نوع معلولیت آن‎ها پرداخته شد. در ادامه پرسشنامه‎ای برای نظر سنجی از افراد معلول در خصوص میزان از مشکلات عمده آن‎ها در استفاده از سیستم حمل‌ونقل عمومی ‌طراحی و تکمیل و وضعیت تسهیلات از دید نخبگان و کارشناسان مدیریت شهری نظرسنجی شد. نتایج تحقیق نشان داد از آنجا که بیشترین سهم را معلولین‎ جسمی و حرکتی تشکیل می‎دهند اگر فضاهای شهری و دستگاه‎های حمل‌ونقل مناسب برای عبور و مرور این دسته از معلولین مناسب باشد با انجام تغییراتی اندک می‎توان زمینه تردد بقیه معلولین را در سطح معابر بوجود آورد.