بررسی اثر ملی گرایی بر معماری دانشگاه های ایرانِ دوره پهلوی

مهم ترین سوال این تحقیق چگونگی تاثیر ملی گرایی بر معماری بناهای دانشگاهی در دوره پهلوی اول و دوم است لذا سعی شده تا ویژگی های معماری آن تبیین گردد.در تحقیقِ پیشِ رو، منظور از واژه ی معاصر، بازه ی زمانی از آغاز پهلوی اول (20-1304) تا آخر پهلوی دوم (57-1320) است یعنی دورانِ تحولِ معماریِ ایران که از بسیاری جهات قابل تامل و تعمق است. در این دوران، برای نخستین بار بناهایی با کاربری هایی جدید ساخته شد که محصول تحولات مدرن جامعه ی جهانی بودند: نظیرِ اداره ی پست، موزه، بانک، راه آهن، دادگستری و.... . از دیگرسو، این کاربری های نوظهور در کنار میل به جهانی شدن معماری در ایران، نیازمند توجه به طراحیِ ایرانی یا به عبارتی ملّی-گرایی در عرصه ی معماری بود. با این همه باید دانست که مبحث ملّی گرایی فقط مربوطملی گرایی معاصر در قالب دیدگاهی سیاسی توانست تعریف جدیدی را در قبال ملی گرایی تاریخی که جایگاهی مداوم در طول تاریخ داشت، ارائه دهد .این تحقیق به روش تحلیلی- توصیفی و با استفاده از روش تحقیق کیفی به تحلیل دانشگاه های بازه زمانی آغاز پهلوی اول تا اواخر دوران پهلوی دوم پرداخته و در نهایت با کمک استنتاج به بیان اصول کلی در ارتباط با تاثیر ملی گرایی بر معماری دانشگاه های دوره پهلوی در ایران می پردازد.پس از بررسیِ میزانِ برآوردِ ملّی گرایی در دوره ی پهلویِ اول و دوم، نکاتِ قابل درنگی نیز نمایان می شود که شامل استفاده از الگو های تکرار شونده معماری در فرم، تزئینات و کیفیت ساخت و ساز و مصالح می باشد. این الگوها به دو صورت مستقیم و غیر مستقیم از فرم، تزئینات و مصالح (نظیر کپی برداری از شکل ستون ،پلکان و نقوش تزینی) بهره جسته اند. در تعریف نشانه های معماری ملی، معماری قبل و بعد اسلام و دوره مدرن ایفای نقش می کنند همچنین ضمن اینکه ویژگی های معماری دوران خود را نیز بازگو می کردند اشاره غیر مستقیم به عناصر قبل و بعد از اسلام نیز در آن ها دیده می شود.