خود مراقبتی بهداشتی در اسناد فرادست آموزش‌وپرورش جمهوری اسلامی ایران

سلامت یکی از نعمت‌هایی است که خداوند به انسان ارزانی داشته و انسان برای حفظ آن باید تلاش کند (ایزدی و همکاران،1389) و محافظت از بدن در برابر آسیب‌ها، تقویت جسمانی و حفظ سلامت، تکلیف دینی و الهی است. آموزه‌های حوزه سلامت، دانش‌آموزان را قادر می‌سازد که در برابر سلامتی خود مسئولیت‌پذیر بوده و نشاط فردی و اجتماعی و سلامت جسمی و روحی، به‌ویژه سلامت خانواده را تضمین کنند (وزارت آموزش‌وپرورش،1391). این در حالی است که در شرایط کنونی شیوع ویروس کووید 19، بحث سلامت افراد و میزان توجه به آن پیش از پیش مطرح است و نیاز است تا اقدامات لازم جهت ارتقای سلامت افراد جامعه صورت پذیرد. یکی از رفتارهایی که می‌تواند ارتقا سلامت را به دنبال داشته باشد، رفتار خود مراقبتی است (وریچ کاظمی،1396)؛ که درواقع سریع‌ترین و ارزان‌ترین روش برای ارتقای سلامت جامعه است که باید در زندگی تمامی افراد جاری باشد (مفتون، شریفان، نقی زاده موغاری،1397) و این مهارت نقش به سزایی در کیفیت زندگی افراد دارد (داردزینکا-گلوبکا ، دروسکا ،2021). سازمان بهداشت جهانی خود مراقبتی را توانایی افراد برای ارتقا و حفظ سلامتی، جلوگیری از بیماری و کنار آمدن با آن با یا بدون حمایت ارائه‌دهنده‌های مراقبت‌های بهداشتی تعریف می‌کند (سابو و چاین ، 2021)، هم‌چنین فعالیت‌های روزمره اصلی زندگی مانند نظافت، نظافت اعضای بدن، توالت و... را نیز در برمی‌گیرد (دردزینکا-گلوبکا، دروسکا،2021). در اسناد بین‌المللی چون اساسنامه سازمان جهانی بهداشت، سلامت یک ارزش فردی و اجتماعی و از مهم‌ترین و ابتدایی‌ترین نیازهای بشر است و دست‌یابی به بالاترین سطح آن از اهداف اجتماعی هر کشور محسوب می‌شود (رمضانخانی، سیاری.1389 نقل‌شده در عظیمی. 1399). حال در این پژوهش به دنبال این هستیم که با توجه به اهمیت بحث خود مراقبتی به‌ویژه در شرایط موجود، سهم هریک از اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران را در پرداختن به بحث خود مراقبتی و بهداشت بررسی نماییم.