بررسی تطبیقی نقش دعا بر رشد شخصیتی از دیدگاه آیت الله مکارم شیرازی و آیت الله مرتضی مطهری(ره)

پژوهش حاضر کوششی است برای نشان دادن نقش دعا بر رشد شخصیتی از دیدگاه آیت الله مکارم شیرازی وآیت الله مطهری(ره) وهدف از این پژوهش نشان دادن تاثیر دعا بر شخصیت انسان به عنوان راهی برای رسیدن به کمال حقیقی می باشد. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی وبا استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی این موضوع پرداخته است وبا بررسی فلسفه وحقیقت دعا روشن می شود که دعا آثار شخصیتی وروانی بسیاری بر فرد دارد ورشد وکمال حقیقی انسان، قرب پروردگار است که در پرتوی دعا به دست می آید. دعا در بعد شخصیتی تاثیراتی دارد که موجب تقویت ایمان ویقین نسبت به خداوند، دستیابی به صبر ورام کردن نیروهای خیال می گردد. حضرات آیات مطهری(ره) و مکارم شیرازی با الهام از تعالیم قران وآموزه های شارع مقدس وائمه اطهار به نقش دعا در کمال ورشد شخصیتی فرد اعتقاد دارند. هردو دعا را راهی به سوی تقرب الهی که نتیجه ی آن رسیدن به سرمنزل مقصود است می‌دانند. مطهری(ره) اهمیت دعا را در تقرّب به خداوند می داند و منظور ایشان از نزدیک شدن به خدا، نزدیک شدن مجازی می باشد. اما مکارم شیرازی اهمیت دعا را با توجه به آیه 77 سوره فرقان در اوصاف عبادالرحمان می‌داند که در این آیه می فرماید: بگو پروردگار من برای شما ارج و وزنی قائل نیست، اگر دعای شما نباشد. که از نظر ایشان توجه به پروردگار و بندگی او باعث عدم غفلت می‌شود و این باعث ارزش و مقام انسان در نزد پروردگار می گردد که به واسطه دعا حاصل می‌شود. در شرایط استجابت دعا هر دو در این که دعا نباید جانشین اسباب طبیعی برای رسیدن به هدف باشد اتفاق نظر دارند اما آیت الله مکارم شرط استجابت دعا را تواضع و خشوع در مقابل پروردگار می داند، در حالیکه استاد مطهری(ره) بیشتر به ویژگی های فرد دعا کننده توجه دارد.