نقش آموزش محیط زیست بر پایداری توسعه

روند روزافزون تخریب محیط‌زیست، زوال گونه های زیستی گیاهی و جانوری، فقر فزاینده منابع طبیعی تجدیدشونده و دامنه گسترده آلودگی ها محیط زیستی که نه‌فقط سرنوشت سلامت نسل حاضر را به‌طور جد تهدید می کند، بلکه از طریق انتقال ژنتیک و آلوده ساختن منابع حیاتی چه در حال حاضر و چه در آینده دور و نزدیک، نسل آینده را نیز در تیررس ترکش های کشنده خود قرار داده است که همگی ناشی از نبود دانش و آگاهی ما انسان ها در قبال محیط‌زیست است. آموزش، زیربنای توسعه جهان نوین است و بدون دستیابی به آموزش و ایجاد آگاهی همگانی در انسان ها توسعه ی پایدار از شعاری سطحی و عوامانه فراتر نخواهد رفت.آموزش، اثربخش ترین سازوکار جامعه برای مقابله با بزرگ‌ترین چالش این قرن یعنی توسعه پایدار است. توسعه پایدار به انسان های دارای تفکر سیستمی، دارای بینش میان و فرارشته ای، آگاه، خلاق و مشارکت‌جو نیاز دارد. تولید منابع انسانی واجد شرایط فوق، نیازمند گسترش آموزش توسعه ای در راستای توسعه پایدار بوده که این امر خود از بزرگ‌ترین چالش های توسعه پایدار می باشد که برای تداوم حیات خود نیازمند آن است؛ بنابراین آموزش برای توسعه پایدار، رویکردی از آموزش است که در جستجوی توانمندسازی مردم برای پذیرش مسئولیت برای ایجاد یک آینده پایدار می باشد. در نهایت باید گفت یک توسعه مناسب با رویکرد پایداری می بایست همزمان تعادلی را از نظر کالبدی، اقتصادی و اجتماعی در سطح شهر و جامعه به وجود آورد.