بررسی ویژگی های اپتیکی ذرات معلق

تعامل ذرات آلاینده معلق در هوا و پرتوهای نور، منجر به پدیده ای به نام پراکندگی نور می شود. مطالعه نحوه تعامل این پرتوها با انواع آلاینده های موجود در هوا می تواند در تخمین میزان و جنس ذرات آلاینده در هوا مفید باشد. میزان پراکندگی نور را می توان با استفاده از شاخصی به نام قدرت پراکندگی سنجید که این شاخص با توجه به اندازه ذرات و طول موج پرتوهای تابیده شده تغییر می کند. در این پژوهش با طراحی یک ازمایش، پرتوهایی با طول موج های 475 (آبی)، 510 (سبز)، 570 (زرد) و 560 (قرمز) بر محیطی حاوی ترکیب های مختلفی از ذرات آلاینده pm1 ،pm2.5، pm7 و pm10 تابیده شد و با محاسبه قدرت پراکندگی، میزان تاثیر هر نوع آلاینده بر پراکندگی نور به صورت عملی و تئوری بررسی شد. نتایج به دست آمده نشان داد که افزایش قطر ذرات منجر به افزایش قدرت پراکندگی شده به طوریکه قدرت پراکندگی متناظر با ذرات pm2.5 به طور میانگین 6.23 برابر ذرات pm1 بود و این عدد برای pm7 و pm10 به ترتیب 39.2 و 76.9 محاسبه شد. همچنین مشاهده شد که در آزمایش عملی جهت رسیدن به نتایج با دقت مناسب نیاز است از دستگاه laser generator برای تولید پرتوهای لیزر با طول موج مشخص و سنسورphoto multiplier به منظور دریافت و اندازه‌گیری میزان پراکندگی پرتو ها، استفاده شود.