«روایت محوری» به مثابه یک رویکرد در فرایند آموزش زبان فارسی

«روایت» یا بیان داستانی مسائل، در قالب‌های مختلف در تمام اعصار در زندگی بشر حضور پر رنگی داشته است و ادبیات ملل جهان، لبریز از متونی با صبغه و ساختار روایی بوده است. جذابیت ها و تاثیرات مثبت این شیوۀ بیانی سبب شده است کارکردهای گسترده‌ای در حیات بشری پیدا کند و در نظامهای آموزشی در امر آموزش از این شیوه استفاده شود اما این استفاده همواره کمتر از توانمندی‌های واقعی عنصر ارزشمند « روایی» بوده است. این تحقیق ابتدا به روش کتابخانه ای برآن است که با نگاهی مجدد به عنصر «روایت» و تاثیر و نقش آن در امر تدریس، اهمیت عنصر «روایت» را نه به عنوان یک ابزار در کنار ابزارهای دیگر کمک آموزشی بلکه در حد یک رویکرد اساسی تحت عنوان رویکرد «روایت محور» در تدریس یادآور شود؛ سپس با تحلیل کتاب فارسی اول دبستان، امکانپذیر بودن به کارگیری این رویکرد در کتابهای دوره ابتدایی به ویژه کلاس اول را مورد بررسی قرار دهد. نتایج پژوهش نشانگر آن است که تدریس «روایت محور» با توجه به ساختار کتابهای ابتدایی، می تواند به عنوان یک رویکرد اصلی در تدریس مورد استفاده قرار گیرد.