تاکید بر جلوه های طبیعت در اشعار نیما و سهراب

طبیعت از گذشته تا کنون همواره یکی از خاستگاه های هنر در دنیا به شمار می رود و در شعر، این مساله از دیگر عرصه های هنر بارزتر است که در شعر سهراب سپهری و نیما یوشیج نمود بسیاری دارد. شاعران در شعرهایشان یا از عنصرهای امروزی و فضای شهری استفاده می کنند یا آنکه از فضای کهن و طبیعت بهره می-گیرند چون که طبیعت نماد شخصیت ها و زندگی محسوب می شود و به همین سبب در شعرهای نیما و سهراب این امر به خوبی قابل مشاهده است. البته این عناصر تشبیهی گاه ارتباط مستقیم با طبیعت داشته‌اند و گاه نیز غیر مستقیم و از ساخته‌های دست بشر بوده‌اند. هرچند رفته‌رفته با شکل‌گیری جوامع پیشرفتۀ شهری عناصر غیرطبیعی یا طبیعی تکراری و از روی دست شاعران دیگر، بیش از پیش به عرصۀ شعر وارد می‌شود؛ اما هنوز هم زیباترین اشعار معاصر با طبیعت و عناصر روستایی انس و الفتی داشته‌اند و شاعرانشان تجربۀ سیر و سفری هرچند کوتاه را در این‌گونه فضاها دارند.دراین مقاله با مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به تحلیل و تبیین موضوع طبیعت گرایی در شعر نیما و سهراب می پردازیم که نشان می دهد در شعر نیما و سهراب از جنبه های گوناگون به طبیعت نگریسته شده است که در دوره های مختلف شعری شاعر نمود یافته است. هر یک از آنها با دیدگاه و ذهنیت خاص خود به طبیعت و موضوعات مرتبط با آن نگریسته اند و در هر یک از موضوعات و درونمایه ها تفاوت های فکری و ساختاری وجود دارد.