پیامدهای حقوقی و اقتصادی الحاق جمهوری اسلامی ایران به توافق‌نامه پاریس

گرم شدن هوا و تغییر الگوی بارش نمودهایی از دگرگونی‌های اقلیمی به‌شمار می‌آیند که آینده زیست انسان را با مخاطراتی همراه کرده است. تاکنون اقداماتی برای آمایش فعالیت‌های انسان در سطح جهان با مشارکت کشورها انجام شده است. توافق‌نامه پاریس، پروتکل کیوتو و کنوانسیون چارچوب گازهای گلخانه‌ای گرمایش زمین از جمله این تلاش‌ها است. در ابتدا، کشورهای توسعه‌یافته در نشست توکیو دستورالعمل‌هایی را برای کاهش انتشار گازهای آلاینده مشخص کردند و برای همکاری دیگر کشورها توافق‌نامه پاریس شکل گرفت. جمهوری اسلامی ایران در نشست توکیو حضور داشت، اما از مزایای آن بهره‌ای نبرده است. از این رو، این نگرانی مطرح شده است که امضای توافق‌نامه پاریس در شرایط تحریمی کشور، محدودیت‌هایی را در حکمرانی زیست‌محیطی جمهوری اسلامی ایران به‌همراه خواهد داشت. از آنجا که زیرساخت‌های توسعه در کشور به درستی بهینه‌سازی نشده است، تحریم‌ها باعث شده است تا وابستگی کشور به سوخت‌های فسیلی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. مطابق با مفاد کنوانسیون پاریس، کشورها باید در دو حوزه کاهش انتشار و شرایط ناشی از تغییرات اقلیمی، برنامه مشارکت ملی خود را اعلام کنند. یکی از مهم‌ترین بخش‌های توافق‌نامه پاریس، شفافیت در ارائه اطلاعات و همکاری در کنترل پایبندی دولت‌ها در اجرای برنامه‌های ملی در توافق‌نامه است. محدودیت‌های ناشی از تعهدات موجود در برنامه اجرایی این توافق‌نامه و برنامه ملی مشترک کشورها، ایجاب می‌کند تا پیامدهای حقوقی و اقتصادی الحاق به این توافق‌نامه بررسی شود تا این توافق‌نامه محدودیت‌های بیشتری را بر کشور در شرایط تحریمی تحمیل نکند.

legal and economic consequences of the accession of the islamic republic of iran to the paris agreement

climate change and precipitation patterns are manifestations of climate change that have put the future of human life at risk. so far, measures have been taken to organize human activities worldwide with the participation of countries. these include the paris agreement, the kyoto protocol, and the global warming framework convention on greenhouse gases. at the tokyo summit, developed countries first set out guidelines for reducing emissions, and a paris agreement was reached to co-operate with other countries. the islamic republic of iran attended the tokyo summit, but did not reap the benefits. therefore, there is a concern that the signing of the paris agreement in the context of sanctions will impose restrictions on the environmental governance of the islamic republic of iran. due to the fact that the country's development infrastructure has not been properly optimized, sanctions have made the country's dependence on fossil fuels more and more important. climate announce their national participation program. one of the most important parts of the paris agreement is transparency in the provision of information and cooperation in controlling the adherence of governments to the implementation of national programs in the agreement. restrictions arising from the obligations contained in the implementation plan of this agreement and the joint national program of the countries require that the legal and economic consequences of accession to this agreement be examined so that this agreement does not impose further restrictions on the country under sanctions.