بررسی ناپایداری معنا در داستان «ذکر بر دار کردن حسنک وزیر» با رویکرد نشانه – معناشناسی گفتمان

«ناپایداری معنا» عنصری است که حقیقتِ معناشناسی را بیان میکند. دریافت معنا در گفتمان در پیِ بررسی شرایط تولید و دریافت متن که نتیجۀ فاصلۀ بین فاعل شناختی و موضوع قابل شناخت است، سبب بروز دیدگاههای معنایی مختلف میشود. این تکثّر و ناپایداری معنایی لزوم مطالعۀ زنجیرهای گفتمان را ایجاد میکند و «مادّۀ برونه» که یلمسف به دنبال نظریّۀ سوسور آن را به جای «دال» به کار میبرد، به پیوستاری بیشکل یا نامنظم امّا ریشهای تبدیل میشود که به اشکال مختلف بروز میکند و «مادّۀ درونه» یا همان «مدلول» را ایجاد نموده و این تطابق و همبستگی موجب ارتباط معناشناسی با گفتمان میگردد. همچنین انسجام هر گفتمان در مجموعهای معنادار شکل میگیرد که به سبب وجود دادهها و پدیدههای گوناگون، ارزش مطالعه، بررسی و تجزیه و تحلیل پیدا میکند. به همین سبب این نوشتار بر آن است تا با مطالعۀ عناصر گوناگون در گفتمانِ داستان «حسنک وزیر» از تاریخ بیهقی به صورت زنجیرهای و پیوستاری شکل دیگری از معناهای نهفته در متن را نشان دهد.