کاربرد نظریة نشانه- معناشناسی روایی در تحلیلِ روساخت و ژرف ساختِ داستانِ«ذکر بردار کردن امیر حسنک وزیر»

نشانه- معناشناسی، با رویکرد تحلیل گفتمانی به بررسی آن چه در سطوح مختلف یک روایت و نیز در لایه های ساختاری آن رخ می دهد می پردازد و با تکیه بر سازوکارهای عملی و نظری، گفت وگوها و روابط میان کنشگران بستر روایت را تحلیل می کند و به آن سیّالیّت میبخشد. نشانه-معناشناسی با نفوذ به ژرف ساخت متون ادبی، معانی شکل گرفتۀ بدیع را از درون مایۀ داستان و نیز گفتمان کنشگرانِ رویدادسازِ آن بیرون می کشد و بر اساس معنایابی و تبیین پدیدارشناختیِ پدیده ها، فضایی جذّاب در ایجاد مضامین نو پدید می آورد. گِرِماس برجسته-ترین و مهم ترین نظریه پرداز نشانه-معناشناسی مکتب روایی پاریس در حوزۀ ساختارگرایی به-شمار می آید؛ زیرا، نظریۀ وی در میان سایر نظریه های ادبی، از روایت مندی و انعطاف پذیری خاصّی در تحلیل متون ادبی و نیز زایش معنا برخوردار است. پژوهش حاضر برآن است تا با پوسته شکنی ساختاری و نفوذ به لایه های پنهان معناخیز داستان «ذکر بردار کردن امیر حسنک وزیر» تاریخ بیهقی، رخدادهای آن را بر اساس پیرنگ غنی و همچنین وقایع و گفتمانِ شخصیّت-های کنش انگیز آن تحلیل کند تا از این رهگذر به کشف معانی تازهای دست یابد.