بررسی ایجاز و سکوت نویسنده در داستان «دو زاهد» و «حسنک وزیر» در تاریخ بیهقی بر اساس داستانهای مینیمالیستی

مینیمالیسم، بر فشردگی افراطی و ایجاز بیش از حد عناصر و محتوای اثر بنا شده است. مقدّمه گریزی، لغات، جملات و پاراگرافهای ساده، شخصّیت پردازی و تصویرپردازی محدود، سادگی طرح، سکوت و پایان باز، حجم کم اثر، در کنار عمق و تاثیرگذاری بر مخاطب، از مهمترین ویژگیهای داستانهای مینیمال است. در بررسی روایت شناسانۀ داستان «دو زاهد» و «حسنک وزیر» تاریخ بیهقی، میتوان به شگردهای نویسنده برای دستیابی به ایجاز و تاثیرگذاری بر مخاطب، دست یافت. نتیجۀ این پژوهش بر این نکته تاکید میکند که بیهقی با آگاهی و تکنیکهای خاص خود از جمله تکنیک گفتگو، فلشبک، شخصیّت پردازی و تصویرپردازی محدود، سادگی طرح و جملات کوتاه به ایجاز و حجم کم در هر دو داستان و با برجسته سازی تکنیکهای زبانی (کنایه، تشبیه، فراوانی افعال پیشوندی، توصیف و...) با سکوت و کمگویی، تلاش برای ایجاد مکث در روند روایت، روشنگری و تحرّک فکری مخاطب دارد. این شیوۀ داستان نویسی بیهقی با توجه به تفاوت در بستر فرهنگی و اجتماعی زمان او، به مینیمال نزدیک است.