جایگاه تاریخ بیهقی در نثر فارسی (با نگاهی به کردستان ایران و اقلیم کردستان عراق)

نثر تاریخ بیهقی در مقایسه با متون منثور پیش از خود، تفاوتهای سبکی آشکاری دارد که گرچه آن را در چارچوب سبک موسوم به خراسانی تعریف میکنند، امّا با برخورداری از ویژگیهایی منحصر به فرد مانند استفاده از واژگان خوشآهنگ، بیان جزئینگرانۀ رویدادها در عین ایجاز یا استشهاد به آیات و امثال و ابیات، مسیری نو را پیش پای نثر دری گذاشت که کاملاً متمایز از قبل بود. این مسیر نو نهاده که حاصل سی و نه سال تجربۀ نویسندگی بیهقی در دیوان رسالت غزنویان بود پس از بیهقی، به دست منشیان دربارها استمرار و قوام یافت تا سرانجام به نثر فنّی و مصنوع کشید. آغازگری این مسیر نو در نثر دری، به یاری عدول از سنّتی ممکن شد که پیش از بیهقی در تاریخنویسی وجود داشت؛ بدین معنی که تاریخنویسان پیش از بیهقی، تماماً یا دانشمند بودند، یا وزیر؛ تا روزگار بیهقی کسی از طبقۀ دبیران به قصد نگارش کتاب، قلم به دست نگرفته بود. این جستار با متنکاوی تاریخ بیهقی نشان میدهد که آغازگری سبک تازۀ بیهقی، با عدول او از سنّت تاریخنویسی همراه بوده است. دراین مقاله به جایگاه تاریخ بیهقی در نثر دری در کردستان ایران و اقلیم کردستان عراق نیز خواهیم پرداخت.