بازخوانی روایت بیهقی برمبنای بازنمایی های حافظة فردی و جمعی

توجّه به رابطة میان تاریخ و حافظه، می تواند منجر به رهیافت های نوینی در مطالعات تاریخنگاری شود. در این نوع بینش، تاریخ نگاری علمی، به مثابة شکلی از حافظه در نظر گرفته می-شود که تجربه های ارزشمندی را در اختیار پژوهشگر قرار می دهد. چالش اصلی این رویکرد، بازیابی روش هایی است که بر مبنای آن ها، گذشته، زمان حال را شکل می دهد و خود، بر پایة استنباط ها و ادراکات حال شکل می گیرد. طرح بندی اصلی این پژوهش، پاسخگویی به پرسش-هایی پیرامون رابطة میان شکل گیری آگاهی تاریخی بیهقی و حافظة جمعی و نقش حافظة تاریخی در ارائة تصاویر مرتبط با مولفه های مختلف فرهنگی و اجتماعی زمانة اوست. به رغم وجود ساختارهای روایی مشترک میان تاریخ بیهقی با تاریخنویسان هم عصر و پیش از او، خوانش این کتاب با تمرکز بر رابطه میان تاریخ و حافظه، معیاری به دست می دهد که از رهگذر آن می توان آن چه را که بیهقی بر وسعت قلمرو تاریخنگاری پیش از خود افزودهاست، در چارچوب تمایز میان «حافظۀ جمعی» و «حافظۀ فردی» بازخوانی و تحلیل کرد. نگارنده می کوشد تا برپایة ایجاد تعادل در بررسی بازنمایی های جمعی در تاریخ بیهقی و خاطرات زندگی او، زمینة مناسبی برای بازنگری های ارزشمند در خوانش تاریخ بیهقی فراهم آورد.