لزوم گذار از ثبات هژمونیک دولت محور به ثبات هزمونیک نهاد محور با رویکرد نهادگرایی نئو لیبرالیسم

مهمترین مشخصه دهه دوم قرن بیست و یکم کاهش تدریجی قدرت نسبی ایالات متحده است. ازدیدگاه اغلب ناظران آگاه، ازآنجایی که عمده رقبای ایالات متحده در امور نظامی‌ و اقتصادی در آسیا قراردارند این جابجایی شگفت آور مترادف با بازگشت تاریخی مراکز قدرت از غرب به شرق و خاتمه چیرگی تمدن غربی بر سیاست و فرهنگ جهانی بوده و وجه تمایز آن با سایر دوره‌های انتقال قدرت در اروپا و بعدها انتقال قدرت از اروپا به ایالات متحده در سده بیستم را یادآوری می‌کند.باوجود اینکه بسیاری از دانشمندان پیرامون قطعیت انتقال قدرت از غرب به شرق توافق دارند اما همچنان اختلاف نظرهای بسیاری بر سرمعنای این انتقال و ابعاد تاثیرگذاری آن بر صلح و امنیت جهانی که در دهه‌های گذشته تداوم داشته، باقی است .آیا همراه با کاهش قدرت تدریجی ایالات متحده که مستلزم کاستن از تعهدات امنیتی آن در مناطق جهانی است، کشمکش های بین‌المللی فروکش خواهد کرد و یا باید در انتظار تشدید آن دسته از اختلافات بین‌المللی باشیم که تاکنون به دلیل نقش آفرینی ایالات متحده در مدیریت بحرانهای منطقه ای مسکوت مانده بودند؟ دراین مقاله سعی شده تا لزوم گذار از ثبات هژمونیک دولت محور که در جهان معاصر و هم اکنون تداعی‌گر ثبات هژمونیک با تکیه بر هژمونی ایالات متحده آمریکاست. به ثبات هژمونیک نهاد محور با تکیه به نهادهای بین‌المللی خصوصا سازمان ملل متحد بررسی و تبیین گردد. لازم به تذکر است که برخی از دانشمندان علوم سیاسی و روابط بین‌الملل معتقد هستند که پیش از ورود به جهان چند قطبی یا مرکب، نظام جهانی، دوران گذاری را به سوی آشفتگی تجربه خواهد کرد و اینکه لازم است کشورهای جهان، درصدد افزایش آمادگی خود برای رویارویی با انواع تهدیدات جدید ناشی از این وضعیت برآیند. به نظر می‌ رسد منطقه گرایی وتقویت نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان ملل متحد یکی از بهترین راهبردها در این رابطه خواهد بود.