بررسی کنوانسیون سنگاپور در خصوص سازش نامه‌های حاصل از میانجی‌گری

میانجی‌گری یا سازش به عنوان یکی از قدیمی‌‌ترین طرق حل و فصل اختلافات، هیچ‌گاه نتوانسته جایگاهی مشابه داوری یا دادرسی بیابد. مزایای متعدد این روش هم برای طرفین دعوا و هم برای سیستم قضایی کشورها، موجب گردیده که، جهت رفع ضعف اصلی میانجی‌گری (عدم حمایت اجرایی از سازش‌نامه به عنوان نتیجه فرایند میانجی‌گری)، سازمان ملل متحد اقدام به تصویب کنوانسیون سنگاپور نماید که به امضای کشور ایران نیز رسیده است. در پژوهش حاضر، قواعد و مواد معاهده مذکور مورد بررسی قرار گرفته است و نهایتا مقاله حاضر به این نتیجه نائل آمده است که قطعاً کنوانسیون سنگاپور با فراهم کردن زمینه و توسعه میانجی‌گری، اقدامی‌ حائز اهمیت در جهت توسعه میانجی‌گری است و به مقنن ایرانی پیشنهاد می‌‌شود که به امضای کنوانسیون سنگاپور اکتفا نکند و به این معاهده ملحق شود.