حمایت از حق سلامت در مخاصمات منطقه‌ای از منظر حقوق بین‌الملل بشر و صلح طلب بشر‌دوستانه (با تاکید بر حقوق زنان و کودکان)

«حق بر سلامت» که در تعیین محتوای آن «بنیادهای تعیین‌کننده» همچون برخورداری از غذای کافی، آب آشامیدنی سالم، دسترسی به داروهای اساسی، خدمات و امکانات بهداشتی و... نقشی انکارناپذیر دارند و میزان تحقق هرکدام از این عناصر، تاثیری مستقیم در تحقق عالی‌ترین استاندارد قابل حصول سلامت برای تمامی‌ آحاد بشری به‌خصوص زنان و کودکان دارد، در طول مخاصمات مسلحانه به‌عنوان مکمل موازین حقوق بشردوستانه قابل‌اجرا است و تعهداتی را به طرفین مخاصمه تحمیل می‌‌کند. با این‌ وجود اما همچنان شاهد نقض گسترده و جدی حقوق زنان و کودکان در جریان مخاصمات، از جمله مخاصمات منطقه‌ای می‌‌باشیم. اگرچه مقررات بین‌المللی حقوق بشر در تمام وضعیت‌ها اعم از جنگ‌وصلح لازم‌الاجرا هستند اما برخی از میثاق‌های بین‌المللی و منطقه‌ای متضمن قیدی هستند که به دولت‌های عضو اجازه می‌‌دهد در برخی مواقع استثنایی برخی از حقوق بشر را تعلیق نمایند. در حالی که تعلیق، منوط به رعایت شرایط و ضوابطی از جمله قرارگرفتن در «وضعیت اضطراری» است؛ اما در عمل، برخی دولت‌های درگیر مخاصمه، از تعلیق مندرج در اسناد حقوق بشری به‌عنوان ابزاری برای نقض حقوق بشر استفاده می‌‌کنند؛ لذا شاهد استفاده ابزاری دولت‌ها از این قید می‌‌باشیم و در عمل، ادعای وضعیت اضطراری در هر مورد، به‌عنوان وسیله‌ای قانونی از سوی طرفین درگیری، برای نقض حقوق بشر به کار گرفته می‌‌شود. بر این مبنا، علی‌رغم حمایت حقوق بشردوستانه از حقوق افراد در مخاصمات منطقه‌ای، اما تعیین یک چارچوب قانونی مناسب، مستقل و خودکار برای حفظ حقوق انسانی در زمان مخاصمات مسلحانه خصوصاً مخاصمات منطقه‌ای، کاری دشوار است