حقوق بشر و صلح در پرتو قوانین اساسی

حقوق بشر از جمله مباحث بنیادینی است که جوامع بشری، فلاسفه، دانشمندان، مصلحان اجتماعی، ادیان و پیامبران در راستای تحقق آن تلاش فراوان نموده و در این راستا از ابزارهای گوناگون استفاده نموده‌اند که شاخص ترین و مهم ترین آن تدوین قانون و در راس آن تدوین قانون اساسی یک جامعه است. واژه حقوق بشر و صلح را می‌‌توان مکمل یکدیگر و دارای یک ارتباط مستقیم و معنادار دانست چرا که صلح و برقراری آن یکی از حقوق اساسی و مهم انسان‌ها به حساب می‌‎آید و صلح حقیقی در پرتو اجرای حقوق بشر برقرار می‌‌شود. پس از جنگ‌های جهانی اول و دوم کشورهای توسعه یافته کوشیدند تا با اتکا و توجه به اسناد بالادستی همچون اعلامیه جهانی حقوق بشر و منشور ملل متحد اقدام به تدوین قانون اساسی نمایند که مبانی حقوق بشر و صلح به بهترین نحو ممکن در آن گنجانده شود، اگرچه نزدیک به یک قرن پیش از آن بعضی از کشورها دارای قانون مدون بوده‌اند. مقاله پیشه‌رو با تکیه بر اعلامیه جهانی حقوق بشر و دیگر اسناد عالی حقوق بشری به بیان اشتراکات و انطباق این حقوق در قوانین اساسی برخی کشورهای جهان از جمله جمهوری اسلامی‌ ایران خواهد پرداخت.