صلحِ شهروندان؛ یوتوپیا یا واقعیتی مبتنی بر ممارست در مهارتهای نرم و سخت

صلح مانند تندرستی حالت طبیعی جوامع است استقرار صلح را همانند نوعی بهداشت هم در میدان پیشگیرانه و هم در میدان تهاجی می‌توان دنبالش کرد با اذعان به اینکه ما در زندگی اجتماعی‌مان ناگزیر از متفاوت بودن و مختلف بودن هستیم تفاوت‌هایی که در نژاد، جنسیت، قومیت، مذهب، اقتصاد، سیاست، اجتماع و فرهنگ؛ به‌عنوان واقعیتی پایدار در سرتاسر تاریخِ زندگی اجتماعی‌مان، احساس می‌شود بنابراین آیا باید وجود آن تفاوت ها -که منجر به اختلافات میشود- را مانند یک امر طبیعی پذیرا بود و در برانداختن آن نباید کوشید و یا می‌توان بواسطه نرم‌افزارهایی به صلح رسید. مساله این استکه؛ با وجود این همه اختلاف و تفاوت درمیان انسانها آیا دم از صلح زدن یوتوپیا است یا واقعیت که باید برای آن کوشید. سوال اصلی مقاله عبارتست از: چگونه می‌شود در دو میدان پیشگیری و تهاجمی در سطوح نهادهای سه‌گانه (خانواده، جامعه و دولت) از لحاظ زمانی و مکانی صلح را توسعه بخشید؟ پاسخ این سوال با روش ساخت بندی و چارچوب نظری مدیریت متعالی و با فرضیه زیر؛(«تحقق و توسعه صلح نیازمند به مهارتهای سخت و نرم با برجستهسازی مهارت نرم می‌باشد زیرا نرم‌افزارهای صلح در منابع، مبانی و فهمه‌ای نهادهای سه‌گانه وجود داشته و فعالند ولی در عمل دچار نوسان بوده که نیازمند به تربیت و ممارست هستند») دنبال شده‌است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که؛ با ممارست و بکارگیری مهارتهای نرم انسانی و ساختاری در زندگی اجتماعی، در میادین پیشگیری و تهاجمی می‌توان صلح را در جوامع انسانی ازجمله جمهوری ‌اسلامی ایران مشاهده کرد و توسعه بخشید.