صلح مردم سالارانه کانت؛ افسانه تحقق یا عدم تحقق آن

نظریه صلح مردم سالارانه موضوعات نظری بسیار مهمی‌ را در عرصه سیاست بین‌الملل به میان می‌آورد. این ادعا که رفتار دولت‌های مردم‌ سالار در قبال یکدیگر با رفتارشان در قبال دولت‌های غیر مردم سالار یکسان است تا قلب مباحثه نظریه روابط بین‌الملل درباره برجستگی نسبی تبیین‌های ناظر بر نتایج سیاسی بین‌المللی که مبتنی بر تصویر سیاست داخلی و نیز تصویر ساختار نظام هستند تاثیر می‌گذارد. از این گذشته، نظریه صلح مردم سالارانه در جهان واقع نیز حائز اهمیت است. سیاستگذارانی که به نظریه فوق باور دارند بین امنیت آمریکا و گسترش مردم سالاری پیوند تعیین کننده‌ای می‌بینند که از نظر آنان نوش‌دارویی برای جلوگیری از جنگ‌های آینده است. در واقع برخی از نظریه‌پردازان صلح مردم سالارانه که در نظامی‌ بین‌المللی که از تعداد تعیین کننده‌ای از دولت‌های مردم سالار تشکیل یافته باشد، شاید تا حدودی این امکان وجود داشته باشد که اصول واقع‌گرایی را که دست کم از قرن هفدهم به این سو با حذف اصول لیبرالیستی و یا آرمان‌گرایانه بر رویه دولت‌ها سایه افکنده است از دور خارج کنیم. اگر چه از قرن نوزدهم شاهد عملی‌تر شدن نظریه رئالیسم یا واقع‌گرایی در سطح نظام بین‌الملل بر اساس رویدادهای حادث در این قرن بوده‌ایم. در مقاله حاضر، توجه ما اساساً معطوف به انتقاد از مجاب کننده بودن منطق علّی نظریه صلح مردم سالارانه است و می‌خواهیم ببینیم آیا نظریه یادشده بهتر نتایج بین‌المللی را پیش‌بینی می‌کند یا مکتب واقع‌گرایی. پس از آن، با توجه به نتیجه‌هایی که درباره میزان قدرت تبیین نظریه صلح مردم سالارانه می‌گیریم به ارزیابی مختصر قوت و قدرت شواهد تجربی این نظریه می‌پردازیم.