کاربست نظریه‌ی صلح دموکراتیک در منطقه غرب آسیا

نظریه صلح دموکراتیک را کانت، فیلسوف برجسته آلمانى در سده هجدهم وارد مباحث علوم سیاسى نمود و با توسعه نظام دموکراسى لیبرال - سکولار در نیمه دوم قرن بیستم، توجه بیشترى به رابطه صلح و دموکراسى معطوف گردید. در این مقطع، گروه‌هاى بیشمارى از اساتید علوم سیاسى با بکارگیرى روش‌هاى گوناگون پژوهش‌هاى آماری، نظریه صلح گرایى دموکراتیک را تقویت نمودند. طرفداران این نظریه ادعا می‌کند که کشورهاى دموکراتیک، اصولاً در روابط خارجى خود، صلح‌جو هستند. کشورهاى دموکراتیک، تنها در روابط میان خود، گرایش به حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات دارند. در عین حال این بحث، اذعان می‌کند که کشورهاى دموکراتیک، در روابط خود با کشورهاى غیر دموکراتیک تفاوتى با کشورهاى غیر دموکراتیک در صلح‌جویى ندارند؛ بر این اساس هدف این نوشتار، بررسى مولفه‌های نظریه صلح دموکراتیک در منطقه غرب آسیا می‌باشد. سوال اصلی مقاله این است که آیا کاربست مولفه‌های نظریه صلح دموکراتیک می‌تواند تبیین کننده علل و ریشه‌های برقراری صلح پایدار در منطقه غرب آسیا باشد؟ فرضیه ما این است به نظر می‌رسد صلح دموکراتیک به دلیل تاکید بر هویت ساختار نظام سیاسی و غفلت از دیگر ابعاد ایجاد نا امنی در سطح منطقه مانند رقابت برای گسترش حوزه نفوذ، رقابت و مداخله بازیگران فرامنطقه‌ای و دیگر عوامل فرقه‌ای و ایدئولوژیکی نمی‌تواند تبیین کننده علل ریشه‌های برقراری صلح پایدار در منطقه غرب آسیا باشد. چنین تبیینی به روش توصیفی - تحلیلی بوده و گردآوری داده‌ها به روش اینترنتی و کتابخانه‌ای بوده است.