مبنای صلح و صلح مبنایی در آموزه‌های مولانا

«صلح گستری» از جمله موضوعات سهل و ممتنعی است که با وجود فهم آسان آن، در عمل با دشواری‌هایی همراه است. به ‌خصوص در دنیای پرتلاطم امروز، فزونی آسیب‌ها و تهدیدات، فضای مشوش و ناامنی را برای بشر ایجاد کرده‌است که باید برای آن به طور جدی چاره‌اندیشی نمود. این که کانون اصلی درگیری‌ها و نزاع‌های انسانی در کجاست و چگونه می‌‌توان از بروز بی‌ثباتی و ناامنی در تمامی‌ قلمروهای ارتباطی پیشگیری نمود، از جدی‌ترین پرسش‌هایی است که پیش روی دین‌پژوهان و انسان‌شناسان قرار دارد، که نشان می‌دهد خاستگاه صلح را‌ با همه انواع و ابعادی که دارد‌ باید در لایه‌های عمیق‌تر و پنهان‌تری جستجو کرد. آنچه در این نوشتار به آن خواهیم پرداخت جستجو و تامل در آموزه‌های اخلاقی و عرفانی جناب مولانا به عنوان یکی از بزرگ‌ترین عارفان ایرانی اسلامی است. مولانا به عنوان عارفی انسان‌شناس و مسلط بر قواعد جان بشر، توصیه‌ها و رهنمودهای ارزنده‌ای در صلح‌سازی و درمان روابط بیمار و تنش‌آلود دارد. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی‌ تحلیلی، اطلاعات مورد نیاز با مطالعه و کاوش در آثار مولانا به ویژه مثنوی معنوی گردآوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در این مقاله بر محوریت اندیشه مولانا، پس از معنا شناسی صلح، گونه‌های صلح اعم از صلح کیهانی، صلح آیینی، صلح اجتماعی و صلح روانی مورد تحلیل قرار گرفته و مبنای هر کدام بیان شده است و از میان این انواع، صلح روانی به عنوان صلحی مبنایی مورد پذیرش قرار گرفته است.