تبیین تاثیر مفهوم القاء در نظام محلات شهری با تکیه بر آموزه‌های معارف اسلامی

مفاهیم القاء و تلقین در حوزه‌‌های دانشی مختلفی همچون علوم تربیتی، روانشناسی، تبلیغات، رسانه و به صورت ویژه در حوزه‌ی معارف اسلامی مورد توجه، بررسی و بهره‌برداری قرار گرفته است. در مبانی اسلامی، القاء یکی از روش‌‌های مهم و تاثیرگذار در فرایند رشد، تعالی و تربیت انسان محسوب شده و بر پایه تحلیل عمیق صورت گرفته، تعریف دقیق القاء به صورت کلی چنین است: «تفهیم غیر استدلالی مفاهیم به انسان به صورتی که موجب تغییر در احساسات، اعتقادات، انگیزه‌ها و رفتار انسان گردد». پژوهش میان‌رشته‌ای حاضر - که به صورت خاص دو حوزه‌ی دانشی معارف اسلامی و شهرسازی را با یکدیگر ارتباط داده است - با تمرکز بر منابع اسنادیِ کتابخانه‌‌ای، از روش‌ فراترکیب در حوزه‌ی تبیین مفهوم «القاء» بهره گرفته است. در ادامه نیز روش «استدلال منطقی» و شیوه‌ی «تعمیم میان رشته‌ای»، جهت تلفیق «القاء» در نظام «محله» استفاده شده است.براساس نتایج حاصله، القاء محیط به انسان به صورت کلی بر دو مفهوم اساسیِ «اُنس» و «اعتماد» استوار است. اُنس به وسیله‌ی «تکرار» و «تداوم ارتباط» با مفهوم و یا عنصر القاء‌کننده حاصل شده و اعتماد یا ناشی از «جذبه»‌ی ذاتی القاء‌کننده می‌باشد و یا به صورت مصنوعی و با بهره‌گیری از ابزارها و روش‌های مختلف هنری و رسانه‌ای ایجاد می‌شود. بر این اساس، مفهوم القاء در محلات شهری به کمک قوای بینایی و شنوایی به صورت خاص بر هفت فضای شهری شامل: 1) کوچه‌ها، 2) فضاهای تجمّع کاربری‌های تجاری و خدماتی، 3) فضاهای بازی و حوزه اطراف آن‌ها، 4) فضاهای سبز تفریحی عمومی، 5) مساجد و فضاهای شهری اطراف آن، 6) فضاهای رویداد محور محلی و 7) فضاها و معابر منتهی به مدارس، تاثیر مستقیم دارد. راهبردها و پیشنهادات عملیاتی جهت دستیابی به محله‌ی مطلوب اسلامی بر پایه‌ی مفاهیم القاء و تلقین در نتیجه‌گیری مقاله ارائه شده است.