شکوفایی و رُشد انسان با رزق طیّب

مقدمه: حیات از جانب خداوند به همه موجودات داده شده است. بنابراین در تداوم آن، نیازمند اسبابی هستند. مطلق اسبابی که موجودند و به تبع آن، انسان برای ادامه حیات خویش به آن‏ها محتاج است، به نام رزق شناخته می‌شود. طبق برخی تعاریف، «رزق» ، بخشش مدام و پیوسته است که زمانی دنیوی و گاهی اخروی است و البته گاهی به نصیب و بهره نیز، رزق اطلاق شده است و همچنین به غذایی که وارد معده شده و با آن تغذیه می‌شود نیز رزق گویند. «رزق» در فرهنگ قرآن و روایات، به معنای تامین کننده حیات است و بسته به نوع حیات، جنس رزق نیز متفاوت است.مواد و روش ها: این پژوهش مطالعه درون دینی است که با بررسی متون دینی، قرآن کریم و سنت، مسائل موجود در زمینه رزق حلال و طیب را مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد و شناخت مطالعات انجام شده، معناشناسی طیّب و طبقه‌بندی و تبیین عبارات مرتبط با واژه رزق طیب را انجام شد.یافته ها و نتیجه گیری: . بعضى از مفسرین، ذکر قید «حلالاً» برای رزق را، دال بر این دانسته‌اند که رزق هم شامل حلال می‌شود و هم حرام؛ وگرنه ذکر این کلمه، لغو بود. اما اینچنین نیست؛ بلکه «حلالاً»، قید توضیحى است که با مقیدش مساوى است، و نکته‏اى که در ذکر آن است، این است که اشاره کند به اینکه حلال و طیب بودن روزى، عذر براى کسى که بخواهد پیرامون رهبانیت بگردد، باقى نمى‏گذارد. پس رزقی که از جانب خداوند بخشیده و مقدر می‌شود، در اصل حلال است ولی انسان‌ها به واسطه کسب و بیع غیر صحیح و مبادلات فاسد و اعمال حرام، بخشی از آن را به صورت حرام درمی‌آورند. آنچه انسان در راه حرام مورد بهره‏بردارى قرار مى‏دهد، رزق خدا نیست و نباید وسیله معصیت را به خدا نسبت داد، براى اینکه خود خدا، معاصى بندگان را به خود نسبت نداده و تشریع عمل زشت را از خود نفى نموده و فرمود: « قُلْ اِنَّ اللَّهَ لا یَاْمُرُ بِالْفَحْشاءِ، اَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ» (اعراف/28). می توان گفت مراد از حلیّت و طیّب، این است که رزق، طورى باشد که طبع بشر از آن محروم نباشد، یعنى طبع آدمى آن را پاکیزه بداند و از آن خوشش آید، و ملاک حلیت شرعى هم همین است.

human flourishing and growth with tayyeb sustenance

introduction: life is given to all creatures by god. therefore, in its continuation, they need a tool. the absolute tools that man needs to continue his life is known as sustenance. according to some definitions, sustenance is continuous giving, which is sometimes worldly and sometimes otherworldly, and of course, sometimes it is also referred to as provision, and also the food that enters the stomach and is fed with it also called sustenance. sustenance in the culture of the quran and hadiths means the provider of life, and depending on the type of life, the type of sustenance is also different.materials and methods: this research is a study within religion, which examines and analyzes the issues in the field of halal and tayyeb by examining religious texts, the holy quran and the sunnah, and recognizing the studies done, the semantics of tayyeb and classification and explanation of phrases related to the word tayyeb sustenance was done.findings and conclusions: some commentators have considered the mention of the halal for sustenance to mean that sustenance includes both halal and haram; otherwise, the mention of this word would be canceled. but it is not. so halal is an explanatory clause that is equal to its binding, and the point of mentioning it is to point out that the halal and tayyeb does not leave an excuse for someone who wants to become a monk. therefore, the sustenance that is given and determined by god is halal in principle, but humans make a part of it haraam through improper buying and selling, corrupt exchanges, and haram acts. what man exploits in the forbidden way is not god s sustenance, and the means of sin should not be attributed to god, because god himself did not attribute the sins of his servants to himself and denied the law of the ugly act from himself and said: « قُلْ اِنَّ اللَّهَ لا یَاْمُرُ بِالْفَحْشاءِ، اَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ» (a raf/28). it can be said that the meaning of halal and tayyeb is that sustenance should be in such a way that human nature is not deprived of it, human nature considers it pure and likes it, and this is the criterion of islamic halal.