دلالت های تربیت عاطفی در قرآن و نهج البلاغه

تربیت همواره از دغدغه های انسان بوده است زیرا انسان برای زیستن در این کره خاکی نیازمند پایبندی به اصول و قواعدی در بعد شخصی و اجتماعی است که با تکیه و توجه به آن می تواند ابعاد درونی خویش را شکوفا سازد. به همین دلیل ضرورت مباحث تربیتی در زندگی انسان پر رنگ می شود. انسان ها بار ها به اهمیت و تاثیر کنکاش خویش بر زندگی خود در یک جامعه مدنی رسیده اند و در طول تاریخ آن را بسط و گسترش داده اند. از آنجایی که انسان موجودی چند بعدی است، بدون تردید کاوش در اعماق درونی او برای درک احساسات، عواطف و تفکرات او نقش به سزایی در شناخت او دارد. به همین دلیل درک حسی و عقلی بشر همواره مورد تاکید بوده است. به سبب آنکه عواطف و احساسات، تاثیر فراوانی در بروز رفتارهای آدم ها دارند، تربیت عاطفی اهمیت بسیاری پیدا می کند. در حقیقت، بعد عاطفی یکی از مهم ترین ابعاد وجودی انسان است که می تواند منشا بسیاری از رفتارهای فردی و اجتماعی باشد. اگرچه تربیت و رشد صحیح عواطف در افراد مختلف با شخصیت های متفاوت، همواره مورد توجه روانشناسان، جامعه شناسان و متخصصان تعلیم و تربیت بوده اما آنچنان که شایسته است به تاثیر آن در تربیت پرداخته نشده است تا آسیب شناسی درستی از پیامد های منفی بروز برخی عواطف در اثر عدم کنترل آن و یا پیامد های مثبت بروز و ظهور احساسات مثبت و مناسب صورت گیرد. بی شک، توجه به این مسئله می تواند شکوفایی فردی و جمعی را در برخورد با این ویژگی هایی که خداوند به انسان عنایت فرموده رقم بزند.