جایگاه عدالت آموزشی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

عدالت به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین و مناقشه‌برانگیزترین مفاهیم در عرصه‌های حقوقی،سیاسی، اجتماعی، اخلاقی، کلامی، فلسفی و آموزشی از سپیده‌دم تاریخ همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته، دغدغه‌ی خاطر تمامی ادیان الهی و مکاتب و نظریات علمی فلسفی و اجتماعی بوده‌است. توجه بشر به مقوله عدالت پس‌از نهضت دستور گرایی در قوانین اساسی کشورها بازتاب قابل‌توجهی داشته، اساساً به نقطه عطف و چشم‌انداز امیدوارانه این میثاق ملی در تمامی کشورها مبدل گشته‌است. این پژوهش که با روش توصیفی تحلیلی، درصدد تحلیل عدالت آموزشی در گستره قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که خود مبتنی بر آموزه‌ها و منابع دین مبین اسلام است، نگاه توام با تامل نسبت‌به مبانی حقوقی و دینی را از نظر دور نداشته‌است. ازاین‌رو ضمن نگریستن در مبانی حقوقی بین‌المللی و منطقه‌ای و همچنین ابعاد، عناصر و مولفه‌های عدالت آموزشی از دیدگاه اسلام سعی بر هموار نمودن طریق دستیابی به ابعاد عدالت آموزشی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران گردیده است. و اما آن چه از این مختصر می‌توان دریافت آن است که پژواک‌های خوش آهنگی از عدالت آموزشی در اصول متعدد قانون اساسی طنین‌انداز گردیده که علیرغم تفسیرهای نامناسب و غیرضروری مراجع تفسیری، مصادیق و انعکاسات عدالت آموزشی در قانون اساسی حتی در بحث ضمانت اجرا از آن‌چنان صراحت و بداهت برخوردار است که این قانون را در تراز بسیار بالایی از این حیث قرار داده و دست‌کم از لحاظ نظری آن را از هرگونه تفسیر و تعبیری بی‌نیاز ساخته‌است.