واکاوی ریشه های فردی انحراف از عدالت با تاکید بر آموزه های نهج البلاغه

حق گرایی و عدالت ورزی یکی از شاخصه های ذاتی عقلانیت است. این عقل حقیقت نما و حق پیما می تواند با تفکیک حق و باطل، مسیر را برای بندگی و رسیدن انسان به قرب الی الله فراهم نماید. گرچه همه انسان ها در بهره مندی از این موهبت و حجت الهی یکسانند ولی تنها عده ای مصداق «خلیفه الهی» گشته و به مقام والای انسانی دست می یابند. با تامّل و تعمّق در سخنان امام علی(ع) به عنوان «انسان کامل» می توان دریافت که عوامل فردی و اجتماعی می تواند در عملیات معرفعدالت ورزی اختلال ایجاد کرده و این مهم را تحت تاثیر قرار دهد. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی در پی شناخت مبانی تاثیرگذار در انحراف انسان از عدالت می باشد. «شیطان» با ایجاد وسوسه و القائات، انسان را به پیروی از «هوای نفس» واداشته و توجه او را به «ذخارف دنیایی» جلب و او را مشغول به سرگرمی های زودگذر و آرزوهای طولانی می نماید. سرانجام موجب غفلت شده و ترازوی عدالت ورزی توازن خود را از دست داده و حقیقت را نمی بیند.