الزامات هم ­طرازی عدالت­ ورزی با خداباوری در آموزه­ های اسلامی

بازطراحی عدالت و نظریه­پردازی در خصوص آن در بیشتر مکاتب فلسفی و دینی مشاهده می­شود و هر یک، از منظر خویش، بدان پرداخته و بعضا شاهد اختلاف­های بنیادین در آنهائیم. اما فراتر از چیستی­گوئی عدالت، اهمیت عدالت­ورزی در مقام تحقق قابل توجه است. مکتب متعالی اسلام، عدالت­پیشگی را در عالی­ترین مقام بازطراحی می­کند. مطابق با آموزه­های اسلامی، اهتمام به عدالت­ورزی، هم­پایه و هم­طراز عالی­ترین بنیان دینی؛ یعنی باور به وجود خداوند است. این نگاه، نشان از اهمیت والای عدالت­ورزی در آموزه­های اسلامی دارد. چنین نگاهی به عدالت­پیشگی، الزامات مختلفی را در پی خواهد داشت؛ این الزامات در طیف­های مختلفی همچون عدالت در مناسبات و روابط اجتماعی سازمانی، عدالت در ارزیابی اعضای جامعه، عدالت در وضع قوانین ناظر بر سازمان­های جامعه، عدالت در نوع مواجهه فرد با خویش، وظیفه معرفتی، سامان­دهی سیاسی، دغدغه­مندی اجتماعی و ...، قابل طراحی­اند و در هر یک از آنها، با توجه به جایگاه والای عدالت در اندیشه اسلامی، جزئی­ترین حالات الهیاتی در تحقق عدالت مورد نظر خواهد بود و بویژه از حیث معرفتی، پشتوانه الهی خواهد یافت. عدالت­ورزی راهبردی، گامی در راستای ایجاد جامعه خداباور است و در اصل، توسعه یکی از عالی­ترین مفاهیم دین­شناختی است. بر این اساس، از آنجائی که عدالت در اندیشه متعالی اسلام، هم­ردیف والاترین گزاره دین­شناختی است، تحقق آن و ایجاد فرآیندهای عادلانه در جامعه، نشانگانی از تلاش در راستای خداباوری و توسعه آن در جامعه خواهد بود.