نقش تربیت دینی در تعادل روابط انسانی از منظر نهج البلاغه

زندگی سالم و پاک و به­دور از هرگونه عیوب و آلودگی (مادی و معنوی)، آرزوی هر انسان عاقلی است؛ از نگاه آموزه­های قرآنی زندگی آخرت همان زندگی حقیقی و مطلوب نهایی است، «وَ اِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ» که برای مومنان در بهشت تجلّی می­یابد و البته برای غیر مومنان در دوزخ خودنمایی می­کند. و نیز از آیات الهی به­دست می­آید که تحقّق یک زندگی سالم و پاک، در دنیا با فراهم نمودن شروط آن امکان­پذیر می­باشد. قرآن دو شرط اساسی را برای زندگی سالم و پاک­زیستی - به معنای حقیقی آن- مطرح فرمود: عمل صالح و ایمان به خدا؛ که حصول آن دو، زندگی این دنیا را مطلوب و سالم می­سازد، «مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ اَوْ اُنْثى‏ وَ هُوَ مُوْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً»، زیرا عمل صالح بدون ایمان، قوام نخواهد داشت بلکه حبط و نابود می­گردد، «وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالْاِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ». با توجه به اینکه زندگی حقیقی و مطلوب پروردگار جهانیان، به «حیات طیّبه» توصیف شده است در این مقاله با بررسی و مفهوم شناسی حیات طیبه در آیات قرآنی به مصادیق آن نیز پرداخته می­شود، در قرآن کریم پنجاه بار واژه طیب و مشتقات آن که به موضوعات و مصادیق زندگی پاک و سالم می­پردازد آمده است. در این پژوهش به این نتیجه می­رسیم که دو زندگی «دنیوی» و «آخروی» که یکی مقدمه و دیگری هدف و ذی­المقدمه است می­تواند برای انسان، به زندگی سالم و پاک منتهی گردد.