بررسی مبانی فقهی امام خمینی در مبارزه با رژیم پهلوی و تاثیر آن در تربیت نسل انقلابی

یکی از دلایل تفاوت اساسی سیره سیاسی امام خمینی با برخی فقها و علمای مسلمان، تفاوت در نظریات فقهی و اجتهادی ایشان است. برخی فقها با استناد به مباحث فقهی مثل تقیه، قاعده لاضرر و.. موافق مبارزه به نظام طاغوت به روش و سیره امام خمینی نبودند. لذا این پژوهش به دنبال پاسخ به این سوال است که «امام خمینی بر اساس کدام مبانی فقهی مبارزه با حکومت طاغوت و رژیم پهلوی را واجب و تکلیف می دانستند؟» و «این اندیشه چه تاثیری بر تربیت سیاسی جوانان و مردم مذهبی ایران در روند شکل گیری انقلاب اسلامی داشته است؟» لذا در این نوشتار تلاش می شود با روش توصیفی- تحلیلی، دیدگاه فقهی امام خمینی در مباحث امر به معروف و نهی از منکر و تقیه و مبارزه با طاغوت و چگونگی تاثیر آن در تربیت نسل انقلابی، تبیین شود. برخلاف نظر اهل سنت که قائل به نظریه سلطه و غلبه هستند و برخلاف برخی علمای شیعه که امر به معروف و نهی از منکر را فقط تا حدی مجاز می‌دانند که برای شخص ضرری نداشته باشد، امام خمینی در شرایطی که اسلام و اصول اساسی آن در خطر باشد و در قیام علیه حکومت طاغوت به عنوان یک منکر بزرگ، ضرر را مانع ندانسته و حتی فدا کردن جان را نیز ضروری و واجب می‌دانند. همچنین در این موارد تقیه را نیز حرام می دانند. لذا ایشان در مبارزه با رژیم پهلوی، تبدیل به یک رهبر انقلابی می شوند. و تلاش می کنند با «تبلیغ و تعلیم»، مردم را آگاه کرده و دیدگاه شیعیان به مبانی اسلام را اصلاح کرده و مردم و نسلی سیاسی و انقلابی مبتنی بر مبانی اسلامی برای مبارزه با رژیم طاغوت و تشکیل حکومت اسلامی تربیت کنند.