بررسی تمایزات فقهی در تربیت جنسی زن و مرد (مطالعه موردی: کمیت زمانی بهره مندی بانوان از حق استمتاع و رابطه جنسی)

عنایت و توجه حداکثری شارع به تمام ابعاد تربیتی انسان، از جمله تربیت جنسی انسان(زن و مرد) از مهم ترین مبانی نظام تربیتی اسلام است که این مبنا در فقه اسلامی نیز، با وجود گزاره-های فقهیِ جنسی کاملاً مشهود است. اما آنچه در این نوشتار مورد سوال است، تمایزات فقهی موجود در مباحث جنسی مرتبط با دو جنس است. با توجه به تعدد تمایزات آنچه در این پژوهه به روش تحلیلی توصیفی، مورد بررسی قرار خواهد گرفت، کمیت زمانی بهره مندی از حق استمتاع و رابطه جنسی در مورد همسران است که در جانب مرد به طور مطلق(به جز موارد استثنایی چون بیماری و عسر و حرج) و در جانب زن، مقید به هر 4 ماه یکبار شده است تا از این رهگذر روشن شود، با معیار بودن «سلامت جنسی» زن و مرد، این حکم به چه میزان می تواند برآورنده نیاز جنسی زن باشد و آیا این حکم می تواند با دیگر ادله فقهی – اخلاقی تغییر کندتا در نتیجه دیدگاه جدیدی پیشنهاد داد تا حکم مشهور از جهت کمّی مورد توسعه قرار گیرد که در نتیجه، محق بودن زن نسبت به حق جنسی هر 4 ماه یکبار، «حکم اولی شرعی»، ناظر به شرایط عادی و بالاترین حد زمانی خواهد بود که شارع تعیین کرده است و با وجود اموری مانند؛ جوانی، تمایلات و نیاز جنسی زن، مرد نمی تواند خود را غیرمسئول نسبت به این نیاز بداند. هم چنین با توجه به فتاوای فقهاء معاصر، جایگاه عرف در امور جنسی زوجین، تقدم اخلاق بر حقوق در روابط خانوادگی و حساسیت روانی بانوان و معیار قرار گرفتن تربیت و سلامت جنسی زن، نظریه بهره مندی زن از رابطه جنسی در کمتر از چهار ماه تقویت می شود و به تبع به همسان-سازی بیشتری بین تربیت جنسی زوجین خواهد انجامید.