معیار بازی‌های مستحب و دلالت‌های تربیتی آنها در ادله و احکام مذاهب فقهی

بازی و سرگرمی به عنوان یک فعالیت اختیاری و غیرجدی که به قصد شادمانی و لذت انجام می شود، بخشی از زندگی انسان به خصوص در اوقات فراغت اوست. در میان فقه امامیه و سایر مذاهب، تنوع و تفاوت احکام بازی‌ها از واجب تا حرام، مورد اتفاق است، اما این‌که معیار استحباب در بازی‌هایی که فقها حکم به استحباب آن‌ها داده اند چیست و ملاکات و قیود آنها کدام است، اختلاف و تردید وجود دارد. این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی و با جستجو و کاوش در آیات و روایات، کتب تفسیری و منابع فقهی تلاش دارد تا به اصل اولیه‌ای دست یابد و سپس ضوابط و قیود بازی‌های مستحب را شناسایی کند و از این رهگذر، به معیارها و ملاکات کلی آنها راهی بیابد. پژوهش حاضر نشان می‌دهد انواع مختلف بازی‌ها در صورتی منع نمی‌شوند که موجب اسراف و ضرر و اختلاف نباشد و باعث ترک واجبات نگردد. همچنین در صورتی متصف به استحباب می شوند که در مسیر تربیت کودکان، یا دارای فائده معنوی یا مادی دیگری باشد، با نیت خیر انجام شود یا موجب تقویت آماگی برای دفاع از حق یا تقویت برادری بین مسلمانان و صلح و تالیف قلوب بین انسانها گردد.