جایگاه ازدواج موقت در سیره اهل بیت (علیهم السلام) وآثار تربیتی آن

ازدواج موقت یا متعه یکی از انواع ازدواج است که برخلاف ازدواج دائم، مهر و مدت باید در آن مشخص شود. این نوع ازدواج در زمان پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) امری مشروع بود؛ اما خلیفه دوم عقد متعه را حرام اعلام کرد. از این رو، رفتار امامان معصوم نسبت به آن، متفاوت بوده است؛ یعنی بر اساس برخی روایات، به آن امر شده است، و در برخی روایات امامان معصوم (علیهم السلام) از آن نهی کرده‌اند. اما از آنجا که تمامی رفتارهای پیشوایان شیعه بر اساس مبانی دینی است، قطعاً هم امر ایشان با دلیل است، و هم نهی ایشان، و بر اساس مصلحت. اما اینکه به چه دلیل و بنابر چه مصالحی ازدواج موقت مورد امر و مورد نهی واقع شده؟ سوالی است که پژوهش حاضر درصدد پاسخ برآمده است. این پژوهش در پایان بدین نتیجه می‌رسد که ادله تشویق به ازدواج موقت عبارت‌ بود از: احیای سنت، اعلام مخالفت با منکران و جلوگیری از فساد و دلیل نهی از آن عبارت بود از: بی‌نیازی از متعه به دلیل داشتن همسر، جلوگیری از فساد همسران دائمی و جلوگیری از بدنامی ائمه و اصحاب ائمه. هدف دیگری که پژوهش حاضر به دنبال آن بوده، آثار تربیتی سیره معصومین در برخورد با ازدواج موقت است و در پایان، به این آثار تربیتی می‌رسد: احیای سنت به شکل صحیح، مبارزه با بدعت‌گذاری در دین، جلوگیری از رواج فساد و فحشاء در جامعه، در نظر داشتن رضایت خداوند، قرار ندادن خود در موضع تهمت، توجه به خانواده و همسر.