اصول تعامل مربّی با متربّی بر اساس تحلیل تربیتی آیات صوم

مساله فقه تربیتی، یکی از موضوعات میان رشته ای در ساحت مطالعات اسلامی است و ادلّه قرآنی، یکی از مهمترین مبانی احکام فقهی به شمار می رود. لذا آیات الاحکام و تحلیل تربیتی آنها، یکی از فروعات مهمّ فقه تربیتی محسوب می گردد. این نوشتار که از جنس مطالعات کیفی و روش آن، توصیفی– تحلیلی است، می کوشد تا با تحلیل تربیتی آیات الاحکام در باب حکم فقهی روزه، به اصول تعاملی خداوند با متربّیان در مکتب تربیتی قرآن کریم بپردازد. فرض اصلی مقاله حاضر این است که خداوند متعال در تعامل با طبع سرکش مترّبی خویش، تعاملی نیکو و فطری را همراه با رفق و مدارا برگزیده است. در نتیجه بررسی های درون دینی با محوریّت آیات پیرامون فریضه «صیام»، فرضیه مزبور اثبات گشته و چهار اصل تعامل تربیتی ربّ العالمین با متربّیان مشخّص می گردد: بهره گیری از زبان فطری، ایجاد جذابیت عاطفی در تخاطب، درک واقعیت وجودی متربی، اصل تدریج.