مناسبات فقه تعلیم و تربیت با دانش اخلاق و روان‌شناسی

گستردگی علوم و روابط میان آنها، علاوه بر ایجاد، دانش‌های میان‌رشته‌ای، مناسبات و تعاملاتی را ایجاد می‌نماید. فقه تعلیم و تربیت، دانشی نوپدیدی است که رویکرد تربیتی به فقه دارد. شناسایی مناسبات و تعاملات فقه تعلیم و تربیت با دانش‌های دیگر، می‌تواند به حل مسائل و چالش‌های فراروی این دانش نوپا کمک نماید. فقدان مطالعاتِ پژوهشی در این زمینه و اهمیت شناخت مناسبات و تعاملات این دانش با علوم مرتبط، از جمله: دانش اخلاق و روان‌شناسی، هدف و ضرورت این پژوهش را ایجاب می‌کند. ازاین‌رو، این تحقیق با مطالعه کتابخانه‌ای و روش توصیفی تحلیلی، مناسبات دانش فقه تعلیم و تربیت را با دو دانش اخلاق و روان‌شناسی مورد ارزیابی قرار داده است. بر پایه نتایج این پژوهش، دانش فقه تعلیم و تربیت، برخاسته از فقه است که در کنار ابواب دیگر، از رفتارهای اختیاری صادر شده از مربیان و متربیان در مقام تربیت، از حیث اتصاف آنها به یکی از احکام پنج‌گانه بحث می‌کند. فقه تعلیم و تربیت با تمام تمایزاتی که با دو دانش اخلاق و روان‌شناسی دارد، در برخی از موضوعات، مسائل و اهداف خود با دانش اخلاق و روان‌شناسی مناسبات و تعاملات همبسته‌ای دارد.