مسئولیت مدنی و ضمان والدین در عدم ایفاء رسالت تربیت فرزندان

تادیب و تربیت فرزندان توسط والدین از دیرباز در روایات و منابع فقهی مورد تاکید قرار گرفته که در این باب قلم های بسیاری به نگارش درآمده است. آنچه تا به حال مورد بررسی قرار گرفته، لزوم معاضدیت والدین در امر تربیت و یا تنبیهات بیش از حد مجاز والدین در امر تربیت بوده و عواقب نامطلوب آن که امری بدیهی به نظر می رسد. بروز ضرورت بحث حاضر آنجاست که به دلیل نقش حیاتی والدین (به عنوان اولین مربی کودک) در تربیت فرزندان، در اثر عدم تادیب یا تربیت سوء، انحطاط حاصله منجر به خطایی اعم از مادی و معنوی در جامعه شده و تعدد فعل مذکور به واقع منجر به انحطاط کل جامعه خواهد شد؛ لذا جهت جلوگیری از پیامدهای سوء در اجتماع، لزوم اثبات مسوولیت مدنی و ضمان والدین در بعد غیر مادی احساس می شود. این پژوهش که با روش توصیفی تحلیلی به رشته تحریر درآمده بر آن است که (فارغ از خسارات مادی)، با اثبات اصل وجوب تکلیف تربیت فرزندان توسط والدین از منظر قرآن کریم، روایات، فقهای امامیه و قوانین داخلی و پس از احراز قصور و اهمال والدین در امر تربیت، به دلیل آسیب ها و انحرافات جبران ناپذیر عدم تادیب یا تربیت سوء (بسته به نوع فعل ولد و همچنین میزان تاثیرگذاری فعل به دلیل تشخص وی در بستر جامعه) مسئولیت مدنی و ضمان والدین را با استناد به ادله ی ولایت حاکم بر ممتنع، تعزیر و امر به معروف و نهی از منکر به اثبات برساند.