تحلیل گفتمان انتقادی خطبه‌های 1، 32 و 147 بر اساس نظریه نورمن فرکلاف با تکیه بر موضوع انسان‌شناسی

این پژوهش به بررسی تحلیل گفتمان خطبه‌های 1، 32 و 147 با تاکید بر موضوع انسان‌شناسی می‌پردازد. نظریه تحلیل گفتمان فرکلاف از جدید‌ترین روش‌هایی است که می‌توان با استفاده از آن به چگونگی تولید متن و مناسبت ایجاد آن پی برد. این نظریه معتقد است میان متن و عوامل بیرونی متن یک رابطه از نوع تعاملی وجود دارد. بیانات امام علی (ع) همواره دارای نکاتی است که باعث پرورش و دستیابی به شناخت بهتر انسان می‌شود. این نکات با بلاغت و هنرمندی بالایی بیان شده است تا مخاطب بتواند در آرامش و با دقت بالا مفاهیم موجود را درک کند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی در نظر دارد با استفاده از نظریه تحلیل گفتمان انتقادی به سه سطح توصیف، تفسیر و تبیین خطبه‌های مذکور مراجعه کرده و در پس آن از روابط موجود در این متون به یک جمع‌بندی کلی رسید. امام علی (ع) به منظور آشنایی بیشتر مخاطب با آفرینش موجودات و عبرت‌گیری از آن‌ها، از سخنانی استفاده کرده‌اند که دارای توصیف، توضیح و واژگانی است که بر استمرار این چرخه در تمامی دوره‌ها دلالت دارد. در تشویق مردم به فراگیری صفات نیکو و انجام عبادت‌ها، از استعاره استفاده شده تا بتوان پاداش اعمال نیکو و سرانجام افراد محسوس‌تر و نزدیک‌تر به ذهن انسان بیان شود.