دنیا و مرگ اندیشی در کلام امیرالمومنین علی (ع)

مرگ به عنوان امری مسلم و سرنوشتی محتوم پیش روی هر موجودی است و همه را به سوی خویش فرا می‌خواند. با این وجود، هستند کسانی که از درک حقیقت مرگ عاجزند و آن را پایان حیات قلمداد کرده و لذا از ارائه هرگونه برنامه عملیاتی موثر در موضوع، سر باز می زنند؛ این افراد در نهایت به هنگام مواجهه با مرگ، حکم به پوچی و بی معنایی زندگی می دهند. اما در آن‌سو، مرگ آگاهانی قرار دارند که به مرگ به عنوان مرحله ای حتمی از حیات می نگرند و مطابق با این معرفت به اعمالی مبادرت می ورزند که آن‌ها را به سلامت راهی عرصه قیامت می سازد. حال با دقت در نهج البلاغه و با تکیه بر روش توصیفی-استنباطی، چیستی و چرایی مرگ و ارتباط میان مرگ اندیشی و جایگاه دنیا در کلام امیرالمومنین (ع) مورد مورد بحث قرار گرفته است. در همین راستا، درمی یابیم که امام (ع) با تاکید بر وقوع قطعی مرگ، بر بهره مندی صحیح از دنیا به عنوان تنها بستر کمال طلبی اشاره می نمایند؛ ولی با این شرط که برداشت از آن، به قدر ضرورت و در اوج عدم تعلق و وابستگی باشد.