حریز بن عبدالله ، نامی ماندگار در تاریخ سجستان

نیمه اول قرن دوم هجری از دوره های کم نظیر تاریخ شکوهمند شیعه است. در این دوره بدلیل ضعف و افول حکومت استبدادی و اشرافی بنی امیه و ظهور بنی عباس در عرصه سیاست، برای امامان شیعه مجالی فراهم شد تا بتوانند حقایق تابناک و سازنده اسلام ناب را به مردم مسلمان که ده ها سال از سرچشمه زلال معارف و آموزه های دینی دور افتاده بودند، معرفی کنند. امام باقر و امام صادق علیهما السلام در مدینه بر کرسی تدریس و تعلیم قرار گرفتند تا جائیکه چهار هزار نفر از طلاب علم در زمینه-های گوناگون از محضر امام صادق علیه السلام بهره های فراوانی بردند و حدیث نقل کردند. یکی از محدثین صاحب نام این دوره ، 'حریز بن عبدالله سجستانی' نام داشته است. در نوشتار پیش رو پس از پرداختن به زندگینامه ' حریز' به حیات علمی و جایگاه اجتماعی ایشان پرداخته شده است و با تکیه بر منابع رجالی – تاریخی به این نتیجه دست یافته که 'حریز' از علمای صاحب نام شیعه آثاری قابل اعتماد در زمینه حدیث دارد و چنانچه نقطه ی ابهامی در زندگی وی باشد این مسئله وثاقت ایشان را خدشه دار نمی کند.