تجربه خشنودی و ناخشنودی همزمان در یادگیری موبیتال دانشجویان

یادگیری و یاددهی الکترونیک مستلزم کاربری گستردة دستگاه‌های دیجیتال همراه از جمله تلفن هوشمند، تبلت و لپ‌تاپ در زندگی روزمره است. این پدیده، در این پژوهش، موبیتالی شدن یادگیری نامیده شده است. به منظور فهم تجربة دانشجویان ایرانی از موبیتالی شدن یادگیری، با رویکرد کیفی و روش نظریه مبنایی به مصاحبه با 17 دانشجو پرداخته‌ایم. یافته‌ها نشان داد که اگرچه دانشجویان، نسبت به کاربری دستگاه‌های دیجیتال همراه، خشنودی زیادی که ناشی از آثار مثبت این دستگاه‌ها برای آنهاست، دارند، اما بسیاری از آنها، دچار نوعی ناخشنودی همراه با احساس گناه و خودسرزنشی هم هستند. تجربۀ پیامدهای منفی کاربری دستگاه‌های دیجیتال همراه، مانند «غلبۀ سرگرمی»، «اتلاف وقت مفید»، «کاهش تمرکز»، «نارضایتی و اعتراض برخی اعضای خانواده» و غیره، باعث می‌شود که دانشجو، نوعی احساس «ناکامی» و «سرخوردگی» از کاربری فناوری را نیز تجربه کند. بنابراین، تجربۀ زیستۀ دانشجویان از کاربری دستگاه‌های دیجیتال همراه، تجربۀ متناقض‌گونۀ احساس «خشنودی و ناخشنودی همزمان» است. اگرچه این تجربه در آنها، نوعی ناهماهنگی شناختی و احساسی دوگانه نسبت به دستگاه‌های دیجیتال همراه ایجاد کرده، دانشجویان با استراتژی‌هایی سعی در سازگاری با فناوری و مدیریت کاربری خود به منظور بهره‌بردن از ظرفیت این فناوری‌ها و دور ماندن از آسیب‌های آن دارند.