تبیین زیباشناسانه از مسئلۀ شرّ بر اساس مبنای هستی‌شناسی ابن‌سینا

ابن‌سینا بر اساس مبنای هستی‌شناسی خود تبیین عمیق و جامعی از زیبایی بیان کرده است. او در برخی از مهم‌ترین آثارش، تلاش نموده تا تصویر مشخصی را از زیبایی مطرح سازد. تفاسیری که او از زیبایی ارائه کرده است، اگرچه به‌صورت کلی ناظر به فلسفۀ زیباشناسی او دارد، اما با عطف توجه هر یک از تعاریف او از زیبایی، می‌توان به جزئیاتی دست یافت که نقش کلیدی و تاثیرگذاری در رویکرد به مسئلۀ شرّ دارند. از این رو، یکی از مسائل مهمی که او در ضمن پرداختن به مباحث زیباشناسی مطرح می‌کند موضوع شرّ است. به‌رغم اینکه اکثر فلاسفۀ اسلامی نوعی رویکرد سلبی و منفی به مسئلۀ شرّ دارند، اما عبارات ابن‌سینا حاکی از ارتباطی محکمی میان زیبا‌شناسی و مسئلۀ شرّ است؛ موضوعی که هم در پژوهش‌های زیباشناسانه در اندیشۀ ابن‌سینا و هم در مسئلۀ شرّ، مغفول واقع شده است. چنین به‌نظر می‌رسد که اگر مسئلۀ شرّ را در فرایند زیباشناسی ابن‌سینا قرار دهیم، زمینۀ تبیین و تفسیر جدیدی از مسئلۀ شرّ خواهیم داشت. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر تبیین و تحلیل رابطۀ میان زیبایی و مسئلۀ شرّ است. یافته‌های این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی انجام گرفته نشان می‌دهد که در نگرش ابن‌سینا، از آن‌جایی که جهان هستی محصول جمال مطلق است و از جمال مطلق تنها زیبایی پدیدار می‌شود، پس می‌توان نتیجه گرفت که اصولاً مسئله‌ای به نام شرّ نیز وجود نخواهد داشت. ابن‌سینا افزون بر تاکید بر این موضوع، ارتباط میان خیر و زیبایی را نیز مورد توجه قرار داده است؛ به‌طوری که تا قرن‌ها بعد این موضوع مورد توجه اکثر فلاسفۀ اسلامی و پژوهش‌گران زیباشناس قرار گرفت.