پاسخی به مسئلۀ تقارن خدای خیر و شرّ

استیون لا از ایدۀ تقارن خدای خیر و شرّ دفاع می‌کند و می‌گوید براهین نظم و یا حدوث هیچ‌کدام خیر و یا شرّ بودن خدا را ثابت نمی‌کند. بنابر این برای تعیّن خدای خیر باید دلایل اضافی باشد که به گمان وی نیست. استدلال به وجود خیرات کثیر هر چند به نفع وجود خدای خیر است، اما به همین مقدار و بلکه بیش‌تر وجود شرور است که می‌تواند به نفع خدای شرّ باشد. اگر برای توجیه وجود شرور برای خدای خیر، تئودیسه‌ها (دلایل قطعی وجود شرور) و یا دفاعیه‌ها (دلایل امکانی وجود شرور) وجود دارد، در مقابل برای توجیه وجود خیرات در فرض خدای شرّ هم مشابه آن‌ها قابل بازسازی است. مثلاً تئودیسۀ پرورش روح که وجود شرور را برای تحقق خیر برتر انسانی مجاز می‌داند، در سویۀ متقابل هم قابل بازسازی است و می‌توان گفت وجود خیرات برای تعمیق شرور است. نقدهای زیادی بر ایدۀ استیون لا شده است، اما در این مقاله پس از توضیح معنای شرّ در مسئلۀ شرّ، دو نوع نقد بر اساس مبانی فلسفۀ اسلامی بر ایدۀ تقارن طرح می‌شود. هر چند سخن استیون لا در مورد عدم دلالت براهینی مانند نظم و یا حدوث بر خیریت خدا درست است، اما در مورد برهان صدیقین درست نیست. در این برهان خود وجود که مساوی با خیریت است مقدمۀ رسیدن به خیر مطلق یا واجب‌الوجود است. چنین استدلالی با وجود خدای شرّ سازگار نیست و آن را نفی می‌کند. نقد دوم مربوط به ردّ تقارن در مورد تئودیسه‌ها و یا دفاعیه‌ها است که برخی از آن‌ها فقط در مورد خدای خیر صادق است.