چگونگی حفظ حیات ایمانی در مواجهه با مسئلۀ رنج و شرّ

تعریفی که معمولاً انسان‌ها از خدا دارند خدای عالم مطلق، قادر مطلق، خیرخواه محض است. طبیعی است وقتی که این انسان‌ها در زندگی رنج می‌کشند و با شرّ مواجه می‌شوند، نمی‌توانند این وضعیت را با تعریفشان از خدا جمع کنند، لذا ناسازگاری بین ایمان به خدا و رنج پیش می‌آید. این شکل ساده‌ای از مسئله است که انسان‌ها عملاً به‌صورت واقعی، عاطفی و هیجانی با آن در زندگی مواجه می‌شوند. البته مسئلۀ شرّ، صورت‌های فلسفی و منطقی نیز دارد و پاسخ‌ها و استدلاهایی نزد فیلسوفان و الهی‌دانان عقلی مطرح است. اما شکل عاطفی و هیجانی شرّ، به قدری قدرت روانی زیادی دارد که شخص رنج‌مند را با وجود این پاسخ‌های عقلی، به یک حالت بی‌معنایی ایمان سوق می‌دهد. با این وجود، شخص رنج‌مند چگونه می‌تواند بین ایمان و رنج را جمع کند و به حیات مومنانه‌اش ادامه دهد. این تحقیق با هدف پاسخ به این سوال انجام شد و به این نتیجه رسید که به‌جای تکیه بر روش‌های قدیمی و تلاش‌های عقلی صرف فیلسوفان و الهی‌دانان عقلی و روایت فیلسوفانه و عقلی صرف از مسئلۀ رنج، با اتخاذ رویکرد جدید، ابتدائاً خود شخص رنج‌مند و تجربۀ زیستۀ او را در نظر بگیریم و با ارائۀ روایت تاریخی و اگزیستانس از رنج، به شخص رنج‌بر آموزش دهیم که چگونه در دل رنج، ایمان خود را حفظ کند. ضروریست با توجه به زیست و فرهنگ دینی برآمده از آموزه‌های پیشوایان دین و تاسی به الگوهای انسانی، مانند پیامبران و اولیای الهی که با وجود رنج و مصیبت‌های فراوان در زندگی، ایمان خود را حفظ می‌کردند، رنج و مصیبت‌ها را معنادار و موجه کنیم و به حیات مومنانه ادامه دهیم