مروری بر مواد و پلیمرهای زیست سازگار مورد استفاده در پوشش دهی ایمپلنت‌های فلزی

استفاده از ایمپلنت‌های فلزی در پزشکی قدمتی طولانی دارد و پیشرفت‌های عمده‌ای در این زمینه از میانه قرن بیستم به دست آمده است. کشف ادغام استخوان با تیتانیوم توسط دکتر برانمارک در سال 1952، نقطه عطفی بود که منجر به استفاده گسترده از تیتانیوم در ایمپلنت‌های دندانی و مفصلی شد. ایمپلنت‌های فلزی امروزه در جراحی‌های ارتوپدی، دندانی و قلبی کاربرد دارند و کیفیت زندگی بیماران را بهبود می‌بخشند.یکی دیگر از فلزات محبوب مورد استفاده برای ایمپلنت‌ها منیزم می‌باشد. با این وجود، مشکلاتی نظیر واکنش‌های التهابی، پذیرش نامناسب بدن و خوردگی، می‌تواند عملکرد و دوام این ایمپلنت‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. استفاده از پلیمرهای طبیعی برای پوشش‌دهی ایمپلنت‌های فلزی یکی از راه‌های کاهش این مشکلات و عوارض هست که در این مقاله مروری به بررسی پیشرفت‌ها، چالش‌ها و راه‌حل‌های موجود در استفاده از ایمپلنت‌های فلزی، به ویژه ایمپلنت‌های منیزیم پوشش‌داده‌شده با پلیمرهای طبیعی از جمله فیبروین ابریشم، کیتوسان، هیالورونیک اسید و کلاژن پرداخته می‌شود.