چرایی و چگونگی مشارکت نخبگان درتدوین الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

برای هر نظامی، دست‌یابی به الگوی پیشرفت متناسب با شرایط بومی، از اساسی‌ترین ملزومات حرکت به سمت اهداف و آرمان‌هایش به‌شمار می‌رود. جمهوری اسلامی ایران در دهه نخست حیات پربرکت خویش به تثبیت نظام و استقرار امنیت، تامین استقلال و آرامش جامعه از طریق مرتفع ساختن چالش‌ها، مدیریت بحران‌ها و سرکوب عوامل نا‌امنی اهتمام ورزید. بدیهی است امنیت، مهمترین پیش نیاز هرگونه پیشرفت است؛ جوامع نا‌امن فرصت سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی پیدا نمی‌کنند؛ سرمایه‌گذاران نیز خطرها و ریسک سرمایه‌گذاری در نقاط ناامن و بی‌ثبات را به جان نمی‌خرند. ملت و مسوولان کشورمان در دهه دوم و سوم انقلاب اسلامی نیز با چهار برنامه پنج ساله و چشم‌انداز بیست ساله مسیر پیشرفت همه جانبه را در پیش گرفتند، لکن این تلاش‌ها و مجاهدت‌ها فاقد یک الگوی جامع و بومی و اسلامی پیشرفت بوده است. خلاء الگوی یادشده سبب شد تا مقام معظم رهبری در سال 1389 به مفهوم‌سازی، تشریح الزامات و شاخص ها و تشکیل هیاتی از نخبگان کشور برای طراحی الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت اقدام کردند. آن چه در این میان مهم و حیاتی تلقی می شود، چرایی و چگونگی مشارکت نخبگان متعهد کشور در تدوین این امر مهم می باشد.نخبگان جامعه به عنوان قشری متخصص،آگاه و دارای بارمسئولیت و الهام بخش در برابر سایر افراد جامعه بایستی به نحوی از انحاء در تدوین و شکل بخشی به این الگو سهیم باشند. دراین مقاله،مفهوم کلی نخبه، وضعیت نخبگان در ایران، ویژگی ها و مولفه های الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت ودر نهایت نقش و چگونگی مشارکت نخبگان متعهد در تدوین و سازماندهی این الگو بررسی خواهد شد.