تبیین جایگاه منابع طبیعی و محیط زیست در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

با افزایش توان فن­آوریها در قرن گذشته، بهره­برداری از منابع طبیعی افزایش یافته و تعادل زیست محیطی در سطح جهانی، دچار آشفتگی­های بیشماری شده است. ریشه اصلی آن را، تفکر­های تک بعدی و رشدگرایانه بشر مدرن می­توان دانست، که با نام ترقی و پیشرفت مادی، زیست­بوم جامعه جهانی را دستخوش تغییرات بنیادی نموده است. کشور ایران به تبعیت از الگوی رایج جهانی، نیز از این حیث مستثنی نبوده و ذخایر طبیعی­اش، که پایه اقتصاد و شکوفایی یک ملت به شمار می­آید را با چالش‌های جدی مواجه ساخته است. اکنون، جامعه بین الملل، تنها راه حفاظت از محیط زیست را، یاری جستن از دین می­داند. این مقاله، می­کوشد تا نتایج پیروی از الگوی متداول توسعه غربی را در حوزه منابع طبیعی، و شاخص­های پایداری محیط­زیست از دیدگاه دین اسلام بررسی نماید. برای این منظور، دیدگاه صاحب­نظران در این حوزه به طور عمیق بررسی و نتایج نشان داد که ارزش­های دینی، به دلیل برخورداری از پشتوانه اخلاقی، نقش اساسی در پایداری محیط­زیست ایفا می­کند. دین، نگاه ویژه ای به طبیعت دارد و دارای تعریفی خاص از انسان و ارتباط تنگاتنگ مابین آنهاست. بر این اساس الگوی مورد پذیرش ما در جامعه، مطابق با شرایط بومی و مبتنی بر آموز ه­های دینی اسلام می­باشد. گام­های پیشنهادی برای رسیدن به این هدف عبارت­اند از: رعایت تعادل در سیاست­گذاری­ها، ، تاکید بر آگاه­سازی افراد، تعهد و مسئولیت پذیری مشترک افراد جامعه، بر پایه عدالت­گستری، خدا­محوری، مشارکت عموم مردم در تصمیم گیری­ها و به کارگیری مسئولین با تدبیر، دلسوز و آینده نگر