نگاهی همه جانبه به الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

در این پژوهش سعی شده است که الگوهای غربی توسعه ای که از دهه 1940 بعد از جنگ جهانی دوم در جوامع غربی مطرح شده، بررسی شوند و بعد از واکاوی در این زمینه الگوهای غربی مورد چالش واقع شوند . این تحقیق براساس روش کتابخانه ای انجام شده است . یافته ها نشان می دهند که چراغ توسعه درست پس از جنگ جهانی دوم افروخته شد. اکنون این چراغ ترک برداشته است و دارد خرد می شود: اندیشه ی توسعه به اندیشه ای ور شکسته می ماند . گمراهی و ناامیدی و شکست و جنایت همواره ملتزمین رکاب توسعه بوده اند و از یک چیز حکایت می کنند : توسعه کار ساز نبوده است . بعلاوه آن شرایط تاریخی که به این اندیشه تفوق بخشید ، از میان رفته است: توسعه منسوخ شده است . ولی از همه مهمتر اینکه امیدها و آرزوهایی که به این اندیشه پروبال دادند، اکنون به سر آمده اند: توسعه به گذشته تعلق دارد. اکنون که توسعه به عنوان فعالیتی اجتماعی – اقتصادی شکست خورده است ، رهایی از سلطه ی گفتمان توسعه ضرورت عاجلی یافته است ، پس می بایستی که الگوهای توسعه را مورد بازنگری و نقادی قرار داده و اذعان کنیم که تن دادن به گفتمان حاکم توسعه همچون برچشم داشتن عینکی رنگی و در عین حال کدر می باشد ودر نهایت می بایست به دنبال ایجاد الگوی پیشرفتی باشیم که با فرهنگ و خلقیات جامعه اسلامی ایرانی تطابق داشته و تمام جوانب امر ( اجتماعی ، اقتصادی ، سیاسی ، فرهنگی - مذهبی، زیست محیطی و ...)را لحاظ کرده و با توجه به شرایط بین المللی تصمیمات بایستی مبتنی بر یک منطق دیالکتیک باشد که در نهایت سنتز مطرح شده در این الگو « جهانی- محلی فکر کردن و محلی- جهانی عمل کردن » می باشد .